Ik ben niet de grootste fan van Harry Potter, maar ik kan me nog herinneren dat in het eerste deel een steen die het eeuwige leven geeft het belangrijkste is in het hele boek. Toch gaf de houder van de steen hem weg of hoefde hij hem niet meer te hebben, ik kan het me ook niet meer precies herinneren, omdat hij wel klaar was met leven. Hij had alles wel gezien. Hij leefde dan ook al honderden jaren, maar deze man laat precies zien waar ik het over wil hebben: dat het een fijn gevoel is dat we dood gaan.
We kennen het allemaal denk ik wel: de deadline. Niet ieders beste vriend (laten we zeggen: iedereens vijand), maar hij zorgt er wel voor dat dingen gedaan worden. En in principe werkt het hetzelfde in het leven, maar dan is de deadline gewoon het moment waarop je dood gaat. En net zoals een deadline is het een moment waar we allemaal een beetje bang voor zijn, maar het zorgt er wel voor dat we dingen gaan doen.
In mijn geval in ieder geval wel. Het is echt niet zo dat ik super gelukkig word van denken aan de dood, maar ik denk wel aan de dood als een motiverende factor om nu maar zo veel mogelijk uit mijn leven te halen. Want als ik ooit oud en gerimpeld ben, of gewoon heel ziek, wil ik wel terugkijken op mijn leven met een tevreden gevoel. Een gevoel dat ik genoeg heb gedaan. Dus doe ik nu maar zoveel mogelijk dingen.
En naast de motiverende functie heeft de dood ook een geruststellende functie. De dood zorgt ervoor dat ik realiseer dat alles tijdelijk is en ik daarom niet alles zo serieus moet nemen. Ik ga toch wel dood. De doelen die ik dus net dankzij de motiverende functie van de dood heel hard probeer te halen, neem ik dankzij de geruststellende functie van de dood meteen niet meer serieus. En dat voelt eigenlijk best goed.
Het idee dat alles tijdelijk is, is sowieso een erg geruststellende gedachte. Stel je voelt je rampzalig, dan weet je dat het over zal gaan en je je dus niet zo veel zorgen hoeft te maken en stel je voelt je geweldig is het idee dat het iets tijdelijks is, juist een manier om meer te genieten van het moment.
Ook heeft de dood een verbroederende functie. Iedereen gaat, net zoals jijzelf, dood, dus waarom zou je dan niet lief en aardig tegen elkaar en jezelf doen. Uiteindelijk schiet je er toch niets mee op om anderen naar beneden te halen, je eindigt namelijk allemaal hetzelfde, dood namelijk. Als iedereen dat nou eens zou realiseren en lief zou zijn, dan zou dat erg fijn zijn.
Het gaat dus, net als bij heel veel dingen in het leven, enkel en alleen om hoe je tegen iets aankijkt. Je maakt het jezelf alleen maar lastiger als je de dood als iets vreselijk engs ziet en het jezelf lastig maken is in dit geval niet echt helemaal nodig en fijn. Kijk dus eens naar de dood als iets positiefs, dat maakt je leven flink wat makkelijker.